Het Coronavirus en de hele crisis er rond heeft iedereen getroffen. Ook mensen die met de moto rijden. Veel duidelijkheid rond communicatie over de motosport, de regels er rond, en de maatregelen er rond, was er niet. Wel was duidelijk dat recreatief rijden met de moto niet toegestaan was. Enkel essentiële verplaatsingen zoals met de auto. Wellicht was de insteek om het aantal verkeersslachtoffers te minimaliseren om zo bedden in ziekenhuizen vrij te kunnen houden voor Corona-patiënten. Je kan je wel bedenken wat de reactie van een ervaren motorijder is zeker? Die speedpedelics, wielerterroristen, inline-skaters en nog allerlei van modern technologisch vervoer.... Ik moet mijn zin niet eens afmaken denk ik. Maar het is wat het is. Er mochten geen ritjes gemaakt worden voor het plezier!
Tot 4 mei. Dan mocht het terug wel, en dat zal iedereen geweten hebben.
Dat de WRWR vroeg of laat nog eens ging opduiken dat was wel te verwachten. Laat dat nu het goeie moment zijn.
Els, ons ambassadrice, heeft samen met haar kornuiten de hele organisatie van de WRWR in België toen opgezet, geleid en in goeie banen gehouden. Els en de kornuiten bezitten een uitzonderlijk enthousiast organisatietalent, en besloten van ineens een ritje te organiseren! Ze haalden de WRWR-deelnemers terug bij elkaar.
Eenvoudig moet dat niet geweest zijn. We hebben ons namelijk wel aan een aantal regels te houden om de risico’s om het virus te verspreiden en risico’s op ongevallen te minimaliseren. Zo mag je ‘groep’ niet groter zijn dan 3 motards, hou je anderhalve meter afstand (als je niet op de motor zit. Op de motor is dat een evidentie), en ga je niet te ver uit je eigen buurt rijden. Er werden ook duidelijk afspraken gemaakt. We gaan niet op de koffie. We gaan niet bij elkaar binnen op bezoek. We houden ons aan de verkeersregels, en gebruiken gewoon ons gezond verstand om ten eerste geen risico’s te maken, en ten tweede geen boetes te krijgen. Els en de kornuiten hebben hun werk gehad met bijna 50 vrouwen over heel België verspreid.
Maar dat is hun dus wel gelukt. Het werd een heel gezellige estafetterit. Er werd een chatgroep gemaakt met iedereen die deelnam waardoor we elkaar voor en na ons eigen deel van de rit konden blijven volgen, dat was echt een geweldig idee.
Het systeem zat ook geweldig in mekaar. Een slinger van deelnemers die elkaar aflossen. Op de foto, het professionele schema van Els en de kornuiten om ons allemaal duidelijk te maken hoe het in mekaar zit, legt alles uit.
Even vereenvoudigen: We gaan er even vanuit dat de letters deelnemers zijn: A gaat naar B. A en B rijden met een mooi ritje naar C. A gaat dan naar huis, al dan niet met een omweggetje. B en C rijden lekker voort naar het huis van D. B gaat daarna naar huis. C en D gaan samen naar E. En zo verder.
Om alles een beetje mogelijk te maken op één dag, met die 50-tal vrouwen, hebben ze 4 slingergroepen gemaakt.
Vervolgens gooide Ils nog even het idee op om er een klein doel aan vast te hangen. Elke groep heeft een kleur en hangt het kleur in de vorm van een slinger of aandachtstrekkend item aan zijn motor. Zo vestigen we de aandacht op de vrouwen die in de zorg werken, én met de motor rijden! (Vrouwen, WRWR.. motor, dat is wat wij doen, ..). Zo rijden we toch niet té opportunistisch alleen voor ons eigen plezier.
© Inge van der Eecken, Fabienne Vijverman en ikke
Eens we vertrokken waren was ook snel duidelijk dat Els en haar kornuiten ook echt nagedacht hadden over de locatie van alle deelnemers. Iedereen die de 3e persoon werd, en dus verwacht werd van richting huis te rijden, bevond zich op dat moment ook echt vlak bij huis! Hoe ze dat uitgevogeld hebben, het mag mij een raadsel zijn.
Kortom: het was een gezellige dag! Ik heb dan misschien maar een goeie anderhalf uur op mijn moto gezeten, maar door alles op te volgen doorheen de dag leek het alsof we mekaar allemaal terug hadden gezien, ook al was dat helemaal niet zo. Laat ons zeggen dat er een paar dames zijn met een uitzonderlijk en enthousiast organisatietalent, dat ik niet bezit. En dat ik heel dankbaar ben dat ik daar zo vaak mee mag van genieten. Ze verbinden er zo heel veel mensen mee.
Als laatst geef ik nog een paar foto’s ter visualisatie.
© Ils van den Weygaert, Els Spooren, Mia Braeckevelt, Fabienne Vijverman, Catherine Coffyn, Inge van der Eecken, Katja Tjoen, Marjola Maes (en ik hoop dat ik niemand ben vergeten, anders laat maar weten)