Zodus, de Women’s Riders World Relay is een groot stuk van de wereld rondgegaan. ‘t Was heel leuk om op social media te volgen, van alle laden, waar die ‘Baton’ overal heen ging, welke landgrenzen die over ging, en vooral wie daar allemaal bij betrokken was. Niet te vatten wat voor een verbondenheid dat heeft gecreëerd tussen vrouwen over de hele wereld, via social media. Alle kleuren, talen, culturen, gewoontes, wetten, beperkingen, tradities, vrijheden, verenigd door een motor.
Foto’s van ©Natalie Bakker-Thomasse, Michelle Lamphere, Anette C Kay, Ria De Klerk en ikzelf.
Zoiets moest ongetwijfeld een spetterend einde krijgen. Hayley Bell en haar kornuiten hebben voor een hele show gezorgd, in hartje Londen. Mooi aangesloten in het weekend dat de grootste motorbeurs van Europa door ging in de Excell hallen. Met z’n allen daarheen dus! Niemand wilde dat missen natuurlijk. Mensen van over de hele wereld die je op facebook hebt gezien tijdens de relay, filmpjes die je hebt gevolgd, mensen die de ‘baton’ droegen en landgrenzen overbrachten.
Op de motorbeurs hadden ze een eigen stand versierd. Daar gingen dan vrouwen die deel uitmaakten van de WRWR leuk verhalen vertellen, ervaringen, reisverhalen, ongevalverhalen,... vaak leuk en interessant om naar te luisteren.
Voor mij was dat de eerste motorbeurs denk ik. Ik vond dat geweldig. Op allerlei moto’s gaan zitten, gaan kijken wat er allemaal bestaat, reisorganisaties die reizen organiseren speciaal om met de moto te doen, outfits van alle makelij.. Maar helaas wat dat betreft ook weer een minimaal aanbod voor vrouwen. 1 stand, van Motorgirl, was daar wel op voorzien. Logisch, als je de naam bekijkt. Verder was er hier en daar wel iets van handschoenen of zo, voor vrouwen. 2 paar op een rij van 20 paar handschoenen of zo. Beschamend. Maar daarvoor deden we dit dus allemaal! Ineens liep daar een troep van een paar honderd vrouwen door die standen. Dat zal die standhouders ook wel opgevallen zijn.
Ik had al rap ‘t idee dat ik nog zo‘n grote leek ben in die wereld van moto’s, maar er is veel opengegaan toen.
Dus met een waardige delegatie van Belgen en Nederlanders samen hebben we wat geboekt in Londen, 2 nachten. Ik kan jullie verzekeren, één kamer delen met 14 vrouwen van Nederland en België (zowel Vlaanderen als Wallonië), dat is fun, gekakel en plezier. Ondanks dat we elkaar eigenlijk alleen maar kennen van die één, of paar ritten op de motor, waar overigens op de baan ook nog weinig (verbaal) contact is met elkaar is er zo’n verbinding en respect onder elkaar. Dat is toch moeilijk te snappen als je dat niet meemaakt denk ik.
’s Zaterdags mocht iedereen zich opkleden voor het slot-event van WRWR. De verwachtingen waren hoog. Voor mij persoonlijk dan vooral op vlak van mensen zien. Voor mij is even naar Londen gaan voor een avondje feest eigenlijk niet zo moeilijk.. Ik vond dat zo ongelooflijk dat er mensen waren vanuit Nicaragua, Chili, Pakistan, Canada, noem maar op... zomaar even overvlogen naar Londen om dat hele jaar-lang-durende evenement te gaan vieren met iedereen. Zo zot dat dat was! Ik sta op foto met de vrouw die wellicht de oudste deelneemster is van de hele WRWR, uit Canada.
Op deze show werden heel wat mensen bedankt en geëerd, al dan niet met een echte award. Er werden verhalen verteld, hier en daar een lezing,... alles begeleid door een hap en een drank. Ik vond het heel speciaal om daar zoveel mensen uit zoveel landen samen te zien, en te beseffen dat, waar dan ook in de wereld je zat, iedereen aan hetzelfde ding heeft meegedaan. Een once-in-a-lifetime-experience, zoveel is zeker.
Verder was dat weekend gewoon ook geweldig met onze kamer-groep.
Nog enkele impressies daarvan volgen.
De WRWR was een gigantisch evenement, en hoe Hayley en haar kornuiten dat allemaal hebben klaargespeeld zonder al te veel grote accidenten, malheuren en missers, dat is ongelooflijk. Ik ben heel trots dat ik dat opgepikt heb, en kunnen deelnemen heb. Mijn motowereldje was zo klein, en dat is door de WRWR helemaal uitgebreid. Ik leerde dames van WIMA-bam België kennen en sloot mij dus ook maar aan natuurlijk (meer daarover in een andere blog). Sindsdien is ‘t motorrijden nog veel plezanter geworden.
Al wat dat we gehad hebben, pakken ze ons nie meer af!
Uit alles is ook wel gebleken dat de slotshow niet per se betekent dat de WRWR zomaar ineens stopt..
Nog een paar foto’s als impressie van het weekendje Londen. Sommige foto’s zijn voor interpretatie vatbaar, of enkel te snappen als je der bij was.
