Wat dacht ge. Slapen tot 9u30. Ik kan dat wel gewoon worden.
Maar vandaag geen bochtenritjes door das schwarzwald. Recht naar huis, 550km richting Gent.
Net als op de allerlaatste dag van een zonovergoten 4-daags festival, regent het. Het giet. Shit zeg, een beetje regen daar kan ik wel tegen, ik ben niet van suiker. Maar laat ons hopen dat dat niet voor de komende 500km is.
Bon ja. 2 tikkeneitjes in de morning. De koffie moest ik overslaan. Ik kon een hele kan niet meer uit krijgen voor ik zou moeten vertrekken. Balen. Gene koffie. Dan maar bij de eerste stop onderweg. Eerst opruimen inpakken opkuisen en wegwezen.
Het is een kunst om alles zo goed mogelijk klaar te hebben alvorens je je in het regenpak heist. Want eens je dat aan hebt staat het zweet op je voorhoofd bij de minste inspanning. Aangezien mijn moto niet bepaald droog stond, was het dus eerst regenpak en helm en alles aan, en dan opladen. Ik stond in’t zweet eer ik op de moto vertrok.
Goed ja, veel valt er niet méér te vertellen op deze rit, dan op de heenrit. Wel dat het regenen na anderhalf uur is gestopt, en ik daarna opnieuw stralend rijweer kreeg.
Oja, ik ging koffie halen bij de eerste stop. Dacht ik. Ik moest tanken. Het was echt aan het strontregenen, of hoe zeggen ze dat hier. Ik ga die shop binnen in mijn gigantisch windvangend regenpak, doorweekt (enkel aan de buitenkant), ik leg mijn spullen daar ergens op de grond want er was geen tafeltje. Ik trek die helm van mijn kop met een zucht, en het eerste wat die vent aan de toonbank zegt is:”wil je wel eens een mondmasker opzetten want dat is hier verplicht”. Ik zei in mijn beste Engels en Duits door elkaar (want ik was pissed off) ”jaja”, en dat ik bezig ben met mijn spullen uit te doen, dat het aan het strontregenen is, en dat ik dadelijk mijn mondmasker wel opzet!!
De man excuseerde zich wel gauw. Die moet gedacht hebben “een vrouw met een moto, ik had het kunnen weten. Niet gek doen.”
Nog altijd geen koffie. Geen haar onder mijn helm die der aan dacht van bij die vent gezellig koffie te drinken. Tanden bijten, en door. Volgende stop is koffie. No matter what!
Opnieuw sympathieke vrachtwagenchauffeurs. Stoppen om te tanken, en koffie daarbij. Ik had ook nog een lunch mee. Je moet eens proberen om voedsel-inkopen te doen voor jou alleen (1 persoon), voor niet meer dan 2 dagen. Je hebt ongetwijfeld veel te veel.
Maar dat gaf mij dus een lunchpakketje voor onderweg!
Ergens in het stukje Nederland zag het ineens heel grijs. Ik had mijn regenpak uit gedaan weet je wel, dat rijdt een stuk comfortabeler op de snelweg. Dat ding vangt veel wind.
Ik heb geroepen dat ik het NIET wilde, en gezongen van safe me from the rain. Vreemd genoeg heeft dat gewerkt. Laat ons gewoon mezelf zijn, en geloven dat dat puur toeval is.
Het is grijs geweest tot voorbij Antwerpen. Ik heb vaak geroepen in mijn helm.
Uiteindelijk perfect naar verwachtingen om 18u30 Gent binnen gereden. Goe gereden.
En wat doe je na een reisje van veel rijden?
Juist. Frieten van de frituur. Bij Nancy zijn ze ’t best én ‘t gezelligst!
Home sweet home. Poezen knuffelen, eten geven en bakken uitkuisen. Afhankelijk van wat hun prioriteit is, al dan niet in deze volgorde.
Dit wil ik nog wel vaker doen.