Zweden dus. En per toevalligheid ga ik niet alleen op weg. Ik gooide in een what'sapp groepje van vrienden een uitnodiging, dat wie zin heeft, mee mag. Carl zag dat wel zitten. "niet te veel nadenken, we vertrekken" zei hij. Daags voordien nog een check-up en een grondige schoonmaak, dat we toch met blinkende motoren ergens mogen aankomen.
Zaterdag ochtend een koffiekoek en een kus van het thuisfront for the road, en route!
Velen vinden te lang en te veel autosnelweg maar niets. We hebben vandaag niets anders gedaan, 700km, stuk of 8 uur gas geven, en op die snelwegen in Duitsland gaat dat nogal een gang! Ik vond dat eigenlijk best wel goed te doen, en eens leuk om nu en dan volle gas vooruit te gaan. Op tijd en stond een tankstop voor koffie of spijs en dan weer verder. Recht naar.. Bad Oldesloe. Gewoon een punt op de gps aangeduid, we weten niet waar we uit gingen komen.
Hoe meer we daar in de buurt komen, hoe meer ik het idee krijg dat ik in het Zwarte Woud zit. Leen van de WIMA’s vertelde nog als tip enkele dagen geleden dat er in het noorden van Duitsland een regio is die inderdaad op het Zwarte Woud lijkt. Ze zei de naam, maar die kon ik niet onthouden. Ik denk dat we dus per toeval hier toch beland zijn.
Aangekomen in Bad Oldesloe, zelfs de stijl van de huizen en zo, lijken op het Zwarte Woud.
Onze eerste opdracht: slaapplaats zoeken! Al snel blijkt dat geen van ons treffelijk Duits spreekt. Carl zegt dat dat gewoon een beetje mixen is van West-Vlaams en Hollands. Ik moet hem gelijk geven als ik denk aan een nonkel van mij, hij was van Terschelling, en woonde in Menen. soms klonk hij inderdaad als een Duitser.
Carl zet zijn beste beentje voor. Maar na een paar hotels te contacteren en langs te rijden alles volzet. ik doe die Booking app open en boek in 7 haasten iets waar plaats is. De foto’s zeggen eenvoudig maar ok. De reviews heb ik niet gelezen. Weer iets bijgeleerd!
Na even zoeken, een stop aan de Famila supermarkt, en wat gesukkel met die Duitse S op het keyboard toch de juiste strasse gevonden. Komen we aan in iets wat blijkt een soort arbeiderspension te zijn. Inclusief Poolse jonge gasten aan de terrastafel.
Veel hoef ik daar niet over kwijt. Eenvoudig, stopcontacten uit de muur, een geur die me deed denken aan mijn jaren op kot, en een keuken waar je liever eerst alles ontsmet, als dat kon.
Maar goed, het is slapen, inpakken en weer weg, het is wat het is! Morgen nog meer noordwaarts!