Kwiek van een goede nachtrust na de avontuurlijke hotelzoektocht springen we weer in het zadel. Paarden de garage uit, de stad uit. Byebye Kristianstad.
Het valt me binnen dat we vanaf nu alleen maar terug dichter naar huis rijden ipv verder weg. Jammer. ’t kan niet alle dagen feest zijn voor een werkmens.
We rekenen weer op de spannende wegen van TomTom. Snelle brede wegen door open vlaktes wisselen af met grintweggetjes midden in de bossen alsof we in Canada zijn. Bergen omhoog, uitzichten, bergen af, gas open!
Af en toe een improvisoire afslag nemen is een goed idee. Dat hebben we ondertussen geleerd, want dan kom je op plaatsen waar je anders nooit zou geweest zijn. Doe daar nog wat donder en bliksem (of AC/DC zoals Carl dat noemt) bij en je zit net in een 80’s videoclip van een lied over een liefdesruzie waarbij de één de ander verlaat en naar een cabin in de woods gaat om daar zijn smart en drama een plaats te geven.
Carl heeft zelfs een tuinset mee, voor het geval we zoiets gingen tegen komen.
Wat ze niet in zo’n videoclips zeggen is dat je je motorhelm best niet ondersteboven hangt dan.
En dan weer door, en route, on avant en musique of hoe zeggen ze dat.
In Halmstad houden we halt om een stukje te eten, en een plekje zoeken voor de nacht. Iets vroeger aan beginnen dan gisteren, hebben we geleerd. We merken dat iemand een tijdje met ons meereisde. Een beest met, toepasselijk, tiger-strepen!
Carl vindt het leutig om mij te doen verschieten als ik het beest uit zijn benarde situatie haal. Ik dacht dat ik bijna een tijgerbeet kreeg. Hartverzakking. Bedankt Carl.
Hotel dus. Nog 1 optie vrij. Familiekamer in een family hotel. Het is eens wat anders. Overal gezinnen met kinderen, maar moe genoeg om te slapen als een steen.